۱۰. نيايش در مقام التجاء به خدای تعالی
به نام خداوند بخشنده ی مهربان
خدايا اگر خواهي که از ما درگذري، پس به سبب تفضل تو است. و اگر خواهي که ما را عذاب کني پس به موجب عدل تو است، پس به آيين انعام خود عفو خويش را بي‌دريغ بما ارزاني دار، و به سنت گذشت خود ما را از عذاب خويش ايمن ساز. زيرا که ما تاب تحمّل عدل تو را نداريم، و بي‌مدد عفوت براي احدي از ما نجاتي نيست اي بي‌نياز بي‌نيازان، اينک ما بندگان توييم در پيشگاه تو، و من از همه محتاجان بتو محتاج ترم. پس به توانگري خود فقر ما را جبران کن و رشته اميد ما را با تيغ دريغ مبُر که اگر چنين کني کسي را که از رحمت تو نيک‌بختي طلبيده بدبخت ساخته‌اي، و آن را که از فضل تو اعانت خواسته نوميد کرده‌اي، پس در اين صورت بازگشت ما از طرف تو به سوي که خواهد بود؟ و از در خانه تو به کجا خواهيم رفت؟ منزهي تو اي خدا، از آنکه ما را از درگاه خود براني مائيم آن درماندگان که اجابت‌شان را واجب ساخته‌اي، و ماييم آن گرفتاران رنج که رفع گرفتاري را به ايشان وعده داده‌اي. و مناسب‌ترين چيزها به مقتضاي مشيت تو، و سزاوارترين کارها براي تو در آيين عظمتت، رحمت آوردن بر کسي است که از تو طلب رحمت کند، و فريادرسي که از تو فريادرسي خواهد پس بر زاري ما نزد خود رحمت آور. و براي آنکه خود را در پيشگاه به خاک افکنده‌ايم از گرفتاري نجات‌مان بخش.
خدايا شيطان که از او پيروي کرديم ما را شماتت کرد پس بر محمّد و آلش رحمت فرست. و اکنون که او را براي تو ترک کرديم و از طرف او به سوي تو متوجه شديم او را بر ما مجال شماتت مده
