اللّهُمّ إِنّ هَذَيْنِ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِكَ، وَ هَذَيْنِ عَوْنَانِ مِنْ أَعْوَانِكَ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارّةٍ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السّوْءِ، وَ لَا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ.
اللّهُمّ صَلّ عَلَى مُحَمّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السّحَائِبِ وَ بَرَكَتَهَا، وَ اصْرِفْ عَنّا أَذَاهَا وَ مَضَرّتَهَا، وَ لَا تُصِبْنَا فِيهَا بِ‏آفَةٍ، وَ لَا تُرْسِلْ عَلَى مَعَايِشِنَا عَاهَةً.
اللّهُمّ وَ إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نَقِمَةً وَ أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فَإِنّا نَسْتَجِيرُكَ مِنْ غَضَبِكَ، وَ نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ، وَ أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِكَ عَلَى الْمُلْحِدِينَ.
اللّهُمّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ، وَ أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ، وَ لَا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ، وَ لَا تَقْطَعْ عَنْ كَافّتِنَا مَادّةَ بِرّكَ، فَإِنّ الْغَنِيّ مَنْ أَغْنَيْتَ، وَ إِنّ السّالِمَ مَنْ وَقَيْت‏ مَا عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ، وَ لَا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى مَنْ شِئْتَ، وَ تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْت‏ فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا وَقَيْتَنَا مِنَ الْبَلَاءِ، وَ لَكَ الشّكْرُ عَلَى مَا خَوّلْتَنَا مِنَ النّعْمَاءِ، حَمْداً يُخَلّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ وَ سَمَاءَهُ‏ إِنّكَ الْمَنّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ، الْوَهّابُ لِعَظِيمِ النّعَمِ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ، الشّاكِرُ قَلِيلَ الشّكْرِ، الْمُحْسِنُ الْمُجْمِلُ ذُو الطّوْلِ، لَا إِلَهَ إِلّا أَنْتَ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ.

خدايا اين ابر و برق، دو نشان از نشانه‌های تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، که در مقام فرمانبرداريت به آوردن رحمتی سود بخش يا عقوبتی زيان بار می‌شتابند پس به آن دو باران عذاب بر ما مبار، و لباس محنت بر ما مپوشان.
خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و منفعت و برکت اين ابرها را بر ما نازل کن، و آزار و ضررش را از ما بگردان، و ما را در آن آفتی مرسان و بليه‌ای بر معيشتهامان مگمار، خدايا، اگر اين ابر را برای عقوبت برانگيخته‌ای، و از راه خشم فرستاده‌ای پس ما از غضب تو هم بتو پناه می‌بريم و برای طلب عفوت زاری می‌کنيم پس غضبت را متوجه مشرکين ساز و آسيای عقوبتت را بر حق‌ناپرستان به گردش آور.
خدايا خشکی سرزمينهای ما را به سقايت خود برطرف ساز، و وسوسه‌های دلهامان را به افزودن رزق خود بزدای و ما را از خود به غير سرگرم منما، و ماده احسانت را، از همه ما مبر، زيرا بی‌نياز آن است که تو او را بی‌نياز کنی، و سالم کسی است که تو او را از بلا نگاه داری. زيرا چون از تو بگذرد حمايت و دفاعی و از سطوت و حشمت تو نزد ديگری پناهی نيست، تو هر چه بخواهی و در باره هر که بخواهی حکم می‌رانی، و به آنچه اراده کنی در باره هر که اراده کنی، خدايا اين ابر و برق، دو نشان از نشانه‌هاي تو، و دو خدمتگزار از خدمتگزاران تواند، که در مقام فرمان‌برداريت به آوردن رحمتي سود بخش يا عقوبتي زيان‌بار مي‌شتابند پس به آن دو باران عذاب بر ما مبار، و لباس محنت بر ما مپوشان. خدايا بر محمّد و آلش رحمت فرست، و منفعت و برکت اين ابرها را بر ما نازل کن، و آزار و ضررش را از ما بگردان، و ما را در آن آفتي مرسان و بليه‌اي بر معيشت‌هامان مگمار، خدايا، اگر اين ابر را براي عقوبت برانگيخته‌اي، و از راه خشم فرستاده‌اي پس ما از غضب تو هم به تو پناه مي‌بريم و براي طلب عفوت زاري مي‌کنيم پس غضبت را متوّجه مشرکين ساز و آسياي عقوبتت را بر حق‌ناپرستان به گردش آور. خدايا خشکي سرزمين‌هاي ما را به سقايت خود برطرف ساز، و وسوسه‌هاي دلهامان را به افزودن رزق خود بزداي و ما را از خود به غير سرگرم منما، و ماده احسانت را، از همه ما مبر، زيرا بي‌نياز آن است که تو او را بي‌نياز کني، و سالم کسي است که تو او را از بلا نگاه داري. زيرا چون از تو بگذرد حمايت و دفاعي و از سطوت و حشمت تو نزد ديگري پناهي نيست، تو هر چه بخواهي و درباره هر که بخواهي حکم مي‌راني، و به آنچه اراده کني درباره هر که اراده کني، فرمان مي‌دهي پس تو را سپاس بر آنکه ما را از بلا نگاه داشتي، و تو را شکر، بر آن نعمت‌ها که به ما عطا کردي: چنان سپاسي که سپاس سپاسگزاران را پشت سر گذارد، و چنان سپاسي که آسمان و زمين خدا را پر سازد زيرا که تويي منعم مواهب جسيم، و بخشايش‌گر نعمت‌هاي عظيم، و پذيرنده سپاس مختصر و شکر اندک و تويي نيکوکار و خوش‌رفتار و صاحب نعمت، هيچ معبودي: جز تو نيست. بازگشت به سوي تو است